زياد هم بد نمي‌شود اگر از اين زندگي جزيره‌اي دست بكشيم و خودمان را وارد فضاهاي عمومي‌تري كنيم. همان طور كه بكسوري از گوشه رينگ بيرون مي‌آيد، گاردش را باز مي‌كند و حريفانش را در آغوش مي‌كشد. اين هفته رفتم دو جشن و مهماني كه دنياي تصوير برگزار كرده بود و رفقايي را كه مدت‌ها دلم مي‌خواست ببينم و فرصت ملاقات حضوري دست نمي‌داد، يعني وقت خالي مشترك‌اش پيش نمي‌آمد، ببينم. از پيمان قاسم‌خاني و رضا ميركريمي تا سعيد خاموش كه مثلا همكاريم. بعد به اين فكر كردم مگر چند تا از اين جور ميهماني‌ها در طول سال وجود دارد و اين كه اين سال‌ها، چه قدر بيش‌تر از هميشه عادت كرده‌ايم تنها باشيم، مهماني هم اگر هست، بي‌سر و صدا برگزار كنيم و تا جايي كه مي‌شود همديگر را نبينيم.
اين ملاقات حضوري خيلي فايده‌ها دارد – آن هم براي ما ايراني‌ها كه حتي وقتي شاكي هستيم، طرف مورد بازخواست را در كلانتري هم كه مي‌بينيم، آغوش باز مي‌كنيم و بي‌خيال همه چيز مي‌شويم. در اين جور گردهمايي‌ها، زمينه چه همكاري‌هاي مشتركي كه فراهم نمي‌شود، چه پروژه‌هايي كه متولد نمي‌شود، چه اوقات خوش و انساني كه سپري نمي‌شود و اين‌ها. ( طبعا قرار نيست هر اتفاقي كه در اين جشن و مهماني و هر مورد مشابه ديگري كه اتفاق مي‌افتد، تاييد كنيم، ولي ضايعات به هر حال در هر كاري وجود دارد. البته برخورد انتظامي و مهرجويي يكي از اين ضايعات اين جشن نيست. اتفاقا خيلي هم خوب بود. باعث شفاف‌تر شدن ماجرا شد. خودمان را به خودمان نشان داد. )
خلاصه وقتي همديگر را نمي‌بينيم، ضعيف مي‌شويم، چشم‌هاي‌مان كم‌سو مي‌شود، غرغرو و مظنون و مشكوك مي‌شويم، سراغ رياكاري مي‌رويم، بي‌عملي از سر و روي‌مان مي‌بارد، از همديگر مي‌ترسيم و خلاصه دنبال شكار نمي‌رويم. آدم‌ها همديگر را شكار مي‌كنند و خوش‌بخت‌تر مي‌شوند، درست مثل همان بكسوري كه تا وقتي طناب‌هاي رينگ را ول نكند و براي ادامه مبارزه به وسط رينگ نيايد و فكر در آغوش كشيدن رقيب‌اش را نكند، امكان ندارد برنده شود.

شما هم بنويسيد (9)...

با فيلم‌هايي مثل باغ فردوس، 5 بعد از ظهر، آدم مي‌ماند چي كار كند. تماشايش، آن هم براي بار دوم، سخت‌ترين كار ممكن است. .واقعا سخت‌ترين كار. ولي هم از فضاي بيرون و هم درون فيلم، آدم به اين نتيجه مي‌رسد كه با اشتياق و معصوميت تمام ساخته شده است. كارگردان به حرف‌هايي كه مي‌زند اعتقاد داشته و واقعا مي‌خواسته با آن چه كه به نظرش پليدي و پلشتي دنياي بيرون است مبارزه كند.
اما فيلم خوب نيست، ريتم‌اش كشنده است، شخصيت‌ها را هيچ جوري نمي‌شود باور كرد واز همه بدتر يك جور خودبيني وحشتناك در آن وجود دارد كه آدم را بيچاره مي‌كند. مي‌دانيد رفقا... اين خود معصوم‌پنداري در برابر جهان بيرون و درون‌گرايي مفرط، اغلب به يك جور خودخواهي منجر مي‌شود كه نتيجه‌اش فيلم‌هايي مثل شب‌هاي روشن و باغ فردوس است. اين يك رسم قديمي در هنر ايراني است. شاعر و نقاش و نويسنده و فيلمساز، آن قدر خودشان را حلوا حلوا مي‌كنند و از لجن و آشغالي كه همه جا فرا گرفته حرف مي‌زنند كه آدم كم كم شك برش مي‌دارد. اين مرز بين تباهي بيرون و پاكي درون را حداقل من درك نمي‌كنم. اگر تباهي وجود دارد، همه ما در به وجود آوردن‌اش سهيم هستيم. كاري‌اش نمي‌شود كرد. اين جور تنهايي‌ها و خود حلوا حلوا كردن‌ها، يكي از همان آفاتي است كه باعث مي‌شود جهان همان قدر خوب كه دل‌مان مي‌خواهد، از آب درنيايد. به ابله‌هاي معصوم و مقدسي كه فئودور داستايفسكي و لوكينو ويسكونتي خلق كرده‌اند دقت كنيد. پاك و صاف‌ و تنهايند، اما جوري خلق شده‌اند كه اين غرور لعنتي را در آن‌ها نمي‌بينيد. كه نقش‌شان در زيبا ساختن و در عين حال تباه كردن اين دنيا را با تمام وجود درك مي‌كنيد.
يكي از دلايلي كه اين لامصب روزنوشت نمي‌شود، اين است كه مي‌خواهم نتيجه بحث‌هاي كامنتي شما را راجع به هر كدام از اين يادداشت‌ها بدانم. خب؟

به نام خدا

اين يكي از ديالوگ‌هاي احياي مردگان مارتين اسكورسيزي است كه نيكلاس كيج براي پاتريشيا آركوئت مي گويد: اولين بار چيزي ديگري است، و اين اولين يادداشتي است كه در شرايط ناجور و عجله‌اي، در ستوني مي‌نويسم كه اميدوارم طول بكشد و قوام پيدا كند و سرنوشت‌‌اش مثل هزار و يك ستون ديگري كه در جاهاي مختلف نوشتم و از طريق‌شان دوستان و خوانندگاني پيدا كردم، اما تمام شدند و رفتند پي كارشان نشود. قرار هم نيست كه يك ستون صرفا سينمايي باشد. به‌هر‌حال چارديواري اختياري است و حداقل اين‌جا ديگر سردبيري كسي بالاي سرمان نيست. ضمن اين‌كه اميدوارم ردي از مطالبي را كه جاهاي ديگر مي نويسم و حسابي پخش و پلا هستند اينجا پيدا كنيد.
بعضي از شمايي كه اين ستون را در روزهاي آينده خواهيد خواند، قبلا لطف كرده‌ايد و ستون‌هاي ديگري را در جاهاي ديگري همراهم بوده‌ايد، پس مي‌دانيد كه مثل هميشه اين يك ستون اينتراكتيو خواهد بود كه حرف‌ها و نظرهاي شما همان قدر مهم خواهد بود كه چيزهايي كه خودم مي‌نويسم. چيزي بين ستون و فوروم. اما اگر تا به حال اين اتفاق نيفتاده، چه بهتر. اين اولين بار خواهد بود و نيكلاس كيج گفته بود كه اولين‌بار هميشه چيز ديگري است.